ยิ่งสูง... ยิ่งหนาว และโดดเดี่ยว - ยิ่งสูง... ยิ่งหนาว และโดดเดี่ยว นิยาย ยิ่งสูง... ยิ่งหนาว และโดดเดี่ยว : Dek-D.com - Writer

    ยิ่งสูง... ยิ่งหนาว และโดดเดี่ยว

    ผู้เข้าชมรวม

    366

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    366

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  1 ก.ย. 66 / 17:57 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      -
      ฉันได้ยินคำพูดนี้มาเนิ่นนานแล้ว
      และไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันมากนัก
      อาจเป็นเพราะชีวิตไม่เคยต้องประสบกับภาวะนั้น
      จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อปลายเดือนมกราคมของปีนี้
      ฉันถึงได้เข้าใจมากขึ้นกับคำกล่าวนี้
      เมื่อได้มีโอกาสเดินขึ้นเขาลูกหนึ่ง
      ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับ " บุโรพุทโธ "
      ศาสนสถานที่ยิ่งใหญ่ของโลก ในประเทศอินโดนีเซีย

      จุดมุ่งหมายแต่แรกของเราคือการขึ้นไปภูเขาอีกลูก
      ที่อยู่ตรงข้ามกัน เพื่อจะได้มองเห็นบุโรพุทโธในมุมสูง
      ระหว่างทางที่เดินขึ้นไปนั้น ปกคลุมไปด้วยแมกไม้นานาพันธ์
      ได้เห็นสีเขียวขจีตลอดทาง ถึงแม้จะเริ่มอ่อนล้าลงในบางช่วง

      ระหว่างทางที่ไต่ขึ้นไป แต่มุมมองจากเบื้องสูงนั้นสวยงามมาก
      ทำให้ลืมความเหนื่อยนั้นไปชั่วขณะ
      ฉันรู้สึกว่าได้เข้าใกล้เมฆขาวก้อนโตขึ้นทุกที
      และอยากขึ้นไปเห็นความงามบนนั้นเร็วๆ


      สองเท้าก้าวเร็วขึ้นเรื่อยๆตามจังหวะของหัวใจที่เต้นแรงขึ้น
      ตามแรงปรารถนาภายใน และด้วยเหตุแห่งการสูญเสียพลังงานของร่างกาย
      ฉันหยุดพักระหว่างทาง...ซึ่งใกล้จะถึงบนสุดของเขาแล้ว
      เพื่อรอเพื่อนร่วมเดินทางที่มาด้วยกันที่ยังเดินตามมาไม่ทัน


      เวลาผ่านไป....เม็ดเหงื่อที่ไหลรินเริ่มมลายหายไป
      ด้วยสายลมแรงจากที่สูง อากาศรอบๆตัวนั้นก็เริ่มหนาวเย็นขึ้นทุกขณะ
      ...และไม่มีผู้คนเดินผ่านมาเลย มีเพียงเสียงนกร้องและแมลงบางชนิด


      " ยิ่งสูง...ยิ่งหนาว และ โดดเดี่ยว "
      ฉันเริ่มคิดถึงคำพูดนี้ หลังจากนั่งรออยู่พักใหญ่
      ถึงแม้ข้างบนนั้นจะแลดูสวยงาม น่ารื่นรมณ์ แต่มันก็รู้สึกตื่นเต้นเพียงชั่วขณะเดียวสั้นๆ
      ทำไมความสุขอยู่ได้แป็บเดียว ฉันตั้งคำถามกับตัวเอง


      และลองคิดเล่นๆว่า ทำไมฉันไม่เดินให้ช้าลง เพื่อรอเพื่อนที่ร่วมเดินทางมาด้วยกัน
      เราจะได้เดินไปคุยไประหว่างทาง และขึ้นไปด้วยกัน
      ฉันจะรีบสาวเท้าก้าวขึ้นมาก่อนทำไมกัน
      เดินให้ช้าๆลง จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมากด้วย
      และก็ไม่ต้องขึ้นมารออยู่คนเดียว

      ช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้เดินไปร่วมกัน
      น่าจะมีความสุขมากกว่าความรู้สึกที่ว่าได้ขึ้นมาเห็นความงามบนที่สูงด้วยเวลาอันรวดเร็ว


      ในที่สุด...วันนั้นพวกเราไม่ได้ขึ้นไปถึงบนยอดเขา
      เพราะข้างบนนั้นฝนทำท่าจะโปรยปรายลงมา


      เราหันหลังกลับเดินลงเขามาพร้อมกันอย่างสุขใจ
      และปรากฏว่าข้างล่างฝนก็ไม่ตก

      แปลกนะ! 


      ตอนเดินลงเขา
      ฉันกลับมีความสุขมากกว่าตอนขึ้นเขาเสียอีก
      ไม่เหนื่อย และได้เห็นอะไรมากขึ้น

      . .อาจเป็นเพราะว่าตอนขาขึ้น

      ฉันรีบเดินมากไปหน่อย ทำให้มองข้ามความงามบางมุม
      ตามรายทางที่ผ่านไป

      -

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×